Przyjaźń damsko-męska.

Chciałyście, Kochaneczki moje, posty tematyczne, więc takowe będą.

Na początek muszę postawić sobie pytanie: Czy wierzę w przyjaźń dziewczyny z chłopakiem?
Moja odpowiedź brzmi: NIE, ale nie kategorycznie. Dlaczego nie i jakie widzę wyjątki? Już piszę.:)

Mi nigdy nie udało się nawiązać przyjaźni z facetem, choć często się starałam. Zawsze któraś ze stron chciała czegoś więcej, co kończyło się albo czymś więcej, albo zakończeniem znajomości. Jeżeli chodzi o pierwszą opcję, to zdarzyło się to dosłownie raz lub dwa. Zazwyczaj odprawiam takich przyjaciół z kwitkiem.

Warto zaznaczyć, że nawet teraz, faceci, z którymi zarówno Gabriel jak i ja dobrze się dogadujemy zazwyczaj sugerują mi, że bardzo chętnie by się mną zaopiekowali, kiedy zdarza się, że zostajemy sami (czyt. Gabriela nie ma w pobliżu).

Tak, jak na zdjęciu powyżej, czułam się, zanim Gabriel zerwał jedną ze swoich przyjaźni z dziewczyną. Nie chodzi o to, że jej nie polubiłam, ale nie mogę zgodzić się na to, aby go dotykała wiedząc, że jest mój.

Inna jego przyjaciółka robiła mu sceny zazdrości o mnie. Publicznie.

Sami widzicie, że Gabriel też nie doświadczył prawdziwej przyjaźni z dziewczyną.

Kiedy akceptuję i wierzę w przyjaźń między dziewczyną i chłopakiem? Wtedy, kiedy jedna strona jest lesbijką/gejem. Oczywiście to działa również u brata i siostry.

Oczywiście ja i Gabriel również się przyjaźnimy. Tylko bardziej niegrzecznie.