Mój kumpel gej.

Wczoraj natrafiłam w jakimś babskim piśmidle (chyba "Dobre Rady", ale ręki se nie dam uciąć) na artykuł rodziców homoseksualistów. Postanowiłam trochę o tym skrobnąć, bo niewiele osób może się pochwalić znajomością z gejem lub lesbijką (tym bardziej, że nie wszyscy się ujawniają).
Patryk ma 19 lat, znam go od roku. Trochę dłużej. Nie kryje się ze swoją orientacją. Poza tym farbuje włosy, ma kilka kolczyków i całkiem niezłe pojęcie o kosmetykach. Czasem siadywaliśmy na korytarzu i wymienialiśmy opinie na temat innych chłopaków. Kolega, który jest gejem jest bardzo cenny, ale to można ocenić dopiero, gdy się takie będzie miało. Po pierwsze, jest w stanie doradzić mi w kwestii kosmetyków. Poza tym nie jest zazdrosny, kiedy wyglądam lepiej od niego, mówi szczerze o tym, czy ubrania pasują, czy nie. Po trzecie, jest nieocenionym źródłem wiedzy o facetach, bo przecież sam jest mężczyzną.
Niestety, nie wszystko jest tak różowe - Patryk ma duże problemy w domu, rodzina nie akceptuje jego inności. W szkole jest jeszcze gorzej - od kiedy chłopacy dowiedzieli się, że Patryk jest gejem, non stop rzucają jakieś żarty na niskim poziomie i zachowują się idiotycznie w jego towarzystwie. Co najmniej, jakby każdy z nich był tak dobry, aby Patryk chciał czegoś więcej.
W tym momencie moich rozmyślań na temat homo rodzi się frustracja. Jestem przeokropnie zła, kiedy uświadamiam sobie, że do cholery świata nie zmienię. Nie mogę zabronić nikomu wyśmiewania się z gejów, ale bardzo się cieszę, że są prowadzone kampanie mające na celu uświadomienie ludziom, że homoseksualiści są w gruncie rzeczy normalni. Zawsze przypomnijcie sobie, że Ci ludzie tego nie wybrali. Tacy po prostu są.